Ik ben een alleenstaande moeder van twee jongens, woonachtig in Utrecht. Op jonge leeftijd werd ik geconfronteerd met gezondheidsproblemen, namelijk een te snel werkende schildklier. Door deze gezondheidsklachten en om andere redenen liep mijn relatie met de vader van mijn oudste zoon spaak. Helaas ging het op mijn toenmalige werk ook niet goed vanwege mijn gezondheidsklachten en ben ik daar op een niet zo prettige manier weg gegaan. Het tekenen van een vaststellingsovereenkomst, op aanraden van mijn advocaat, was een beslissing die ik nooit had moeten nemen terwijl ik ziek was.

Kortom, een scheiding en een WW-uitkering in plaats van een ziektewetuitkering, vanwege die vaststellingsovereenkomst, maakten mijn financiële situatie er niet gemakkelijker op. Er ontstonden achterstanden, en het zelf proberen op te lossen met een te snel werkende schildklier, het verwerken van een scheiding en het alleen opvoeden van een tweejarig jongetje, lukte me niet. Meerdere keren brak ik in tranen uit en had ik geen mogelijkheid om regelingen te treffen. Deze periode ontwikkelde ik paniekaanvallen doordat de stress te veel werd. Bovendien had ik nog een lening van een eerdere periode van ziekte en verkeerde keuzes. 

Het idee voor bewindvoering had ik zelf bedacht. Vanwege de scheiding had ik al hulp gezocht, omdat niet alles soepel verliep met de vader van mijn jongste zoon. Dit gaf me de mogelijkheid om tegelijkertijd aan mijn herstel te werken en voor mijn zoons te zorgen. Helaas was het niet zo eenvoudig.

Eerst een WW-uitkering, omdat ik niet in aanmerking kwam voor de ziektewet, zelfs niet met een uitgebreid medisch dossier vanuit het ziekenhuis. Na talloze gesprekken, waaronder een rechtszaak waarin ik moest uitleggen tot in de kleine details wat mijn gezondheidsklachten inhielden. Zoals hoe vaak ik naar het toilet moest, geen concentratie, hartkloppingen etc..Heel vernederend, minderwaardig wat mij enorm onzeker maakte. Al het aangetoonde was niet genoeg om in aanmerking te komen voor de ziektewet.

Ik heb altijd gewerkt vanaf mijn 17e, maar al mijn rechten waren vervallen vanwege de vaststellingsovereenkomst. Na 2 jaar WW.-uitkering ontving ik een bijstandsuitkering. Het variërende inkomen maakte het moeilijk om in aanmerking te komen voor de WSNP (Wettelijke schuldsanering natuurlijke personen), het traject dat ik in ging doordat één schuldeiser niet akkoord ging met het aanbod voor afbetaling. Gedurende die hele periode moest ik rondkomen van 30 tot 50 euro per week, totdat mijn inkomsten stabiel waren en ik de bijstandsuitkering ontving.

Ik herinner me de tijd in de WSNP goed en ben nu enorm dankbaar dat deze mogelijkheid bestaat in Nederland. Het grootste deel van mijn schulden werd kwijtgescholden. Dit betekent echter wel dat je je strikt moet houden aan de afspraken van de WSNP, waaronder de verplichting om te solliciteren. Vanwege mijn ziekte was ik vrijgesteld van deze verplichting toen ik bijstand ontving. Toch kreeg ik een halfjaar voordat ik uit de WSNP zou mogen, een sanctie opgelegd. In de brief stond vermeld dat ik nog eens anderhalf jaar langer in de WSNP moest blijven omdat ik in het eerste jaar niet aan mijn verplichtingen had voldaan. Gelukkig was ik een ervaren secretaresse en had ik alle documenten, inclusief mijn verzonden e-mails en bevestigingen, bewaard. Hierdoor kon ik aan de rechter aantonen dat de situatie anders was dan geschetst.

Dit zijn enkele van mijn stigmatiserende ervaringen met instanties en het systeem. De wil om hier iets aan te doen was enorm. Toen ik aan het herstellen was, heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij het buurtteam om te zien of ik weer in staat was om te helpen. Van daaruit kon ik misschien weer op zoek gaan naar een betaalde baan. Ik werd een schuldenmaatje.

In eerste instantie dacht ik tjee dat is wel heel kwetsbaar en eng, kan ik dat wel, durf ik dat wel. Maar één ding werd al snel duidelijk: hoe fijn was het om mijn ervaringen te delen en daarmee anderen te helpen. Mensen bleven terugkomen, we behaalden samen doelen. Hun gezichtje veranderde en sommige momenten was het weer moeilijk. Heel herkenbaar ernaast staan, niet oordelen en kijken wat nodig is gaf mij energie.

Ik weet nog dat mijn collega's van het buurtteam tegen mij zeiden dat wat jij in deze korte tijd hebt bewerkstelligd dat lukt ons soms in jaren niet met deze doelgroep. Nou dat was het mooiste compliment wat ik mij kon bedenken. Het was het begin van mijn motivatie om mijn ervaringen om te zetten in iets werkbaars!